1) Είπα ότι είναι exhibition. Απλά το έβαλα, για να δείξω ότι ο Sampras δεν πρέπει να ξεχαστεί ως παίκτης. Ναι στο Wimbledon τον κέρδισε ο Φέντερερ ΜΙΑ φορα. Όχι "φορες".

2) Τα Η2Η, ειδικά αυτό με το Nadal παίζουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ σημασία, γιατί η διαφορα είναι ΕΜΦΑΝΕΣ. Δεν είναι απλά μια διαφορα 2, 3, 4 παιχνίδια, αλλα 70%-30%.

Ναι του Nadal το παιχνίδι είναι βαρετό. Είναι αυτό που είναι. Γιατί τότε ο Ντζόκοβιτς έχει πολύ καλύτερο H2H με τον Nadal, και ο Φέντερερ έχει ΑΘΛΙΟ ποσοστό ?

Δεν μπορεί να πεις ότι είσαι ο μεγαλύτερος παίκτης της σημερινής γενιάς, όταν αυτός που θεωρείτε ο δεύτερος καλύτερος (από διαφορους), σε έχει κάνει σερβιτόρος του.

Απλά τα πράγματα.

Πρέπει να αλλάζεις το παιχνίδι σου ανάλογος τον αντίπαλο. Δεν μπορείς ? Τότε δεν γίνετε να θεώρησε καλύτερος του.

Αυτό που λέω είναι απλό. Έτυχε ο Φέντερερ να παίζει σε μια εποχή που υπήρχε ΤΕΡΑΣΤΙΟ void στην ποιότητα παιχτών (2002 - 2008), και εκεί μάζεψε τους περισσοτερους τίτλους του. Μια εποχή που μέχρι και ο Agassi (στα 34+ του και με πληθώρα τραυματισμούς) ήταν ακόμα στους πρώτους 5 του κόσμου. Αυτό που μπορείς να πεις είναι ότι ήταν ο καλύτερος αυτής της εποχής(2002 - 2008), όχι της σημερινής, ούτε πριν από αυτής.

Βεβαια, το να τα λες αυτά, θεώρησε κακός, γιατί ο Φέντερερ έχει ένα απίστευτο καλο "marketing engine" πίσω του, που τον σπρώχνει (τα λεφτά είναι πολλά), και δικαιολογεί το αλαζονικό του ύφος. Και η κορύφωση ήταν το κουστούμι που πόσταρα προηγούμενα. Σας φαίνεται να είναι μικρό πράγμα, αλλα δείχνει έναν άνθρωπο, που άρχιζε να πιστεύει ότι το tennis, και οι τίτλοι, είναι δικό του δικαίωμα μονο.

Φανταστείτε να είστε ο Rodick, στο τελικό του Wimbledon του 2009, και να έβλεπες αυτό το "spectacle", να μπαίνει μέσα στο γήπεδο. Ταπεινότητα μηδενική. Η θα ξέρναγες μέσα σε ένα κουβα, η θα γέλαγες με αυτές της αστειότητες.

Αλλα εκεί που έδειξε πραγματικά πάλη την αλήθεια για τον χαρακτήρα του ήτανε στο τελικό του Αυστραλέζικου Open το 2009. Έχασε, και άρχιζε τα κλάματα.

"God it's killing me" είχε πει κλαίγοντας.

Τι ακριβώς τον "σκότωνε" ? Τον σκότωνε ότι, μέχρι τότε δεν είχε σοβαρό αντίπαλο, και ήρθε ο Nadal, και άρχιζε να πριονίζει τον θρόνο που θεώρησε ότι είχε αποκλειστικό δικαίωμα να κάθεται.