Σελίδα 1 από 2 12 ΤελευταίαΤελευταία
Εμφάνιση αποτελεσμάτων : 1 έως 10 από 18

Θέμα: Εμπόριο ελπίδας (αλλά και όργιο αυθαιρεσίας) σε βάρος των παιδιών μας

  1. #1

    Εμπόριο ελπίδας (αλλά και όργιο αυθαιρεσίας) σε βάρος των παιδιών μας

    Αρχίζω αυτό το άρθρο ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη από τους φίλους μου τους Αθηναίους αν τυχόν τους αδικήσω γενικεύοντας τα εδώ τεκταινόμενα σε πανελλήνιο επίπεδο (εφόσον όντως για την ώρα οι τενιστικές εμπειρίες μου - έστω και σαν γονιός μικρού αθλητή - αφορούν τον χώρο της Βόρειας Ελλάδας και δη της Θεσσαλονίκης), Θεσσαλονίκη η οποία 'καμαρώνει' το πολύ δύο ή τρεις 14χρονους αθλητές στο... top fifty της Ελλάδας (!), ενδεικτικό ίσως του θλιβερού επιπέδου των υποδομών και των ακαδημιών εδώ (και γενικώς ΟΛΗ η Μακεδονία-Θράκη έχει 6-7 αθλητές στο top-50, όπως ομοίως και στα 12χρονα). Και αυτά δεν τα λέω βέβαια εγώ... Πέρα από τους αδιάψευστους αριθμούς και τα ranks, την μιζέρια αυτή πιστοποιεί και το ερώτημα στην επίσημη ιστοσελίδα της τοπικής Ενωσης (Β' Ενωση, benosi.gr), 'Τι πιστεύετε ότι _φταίει_ (υπογράμμιση δική μου) για το επίπεδο του τέννις στην Ελλάδα;'. Εγώ λέω 'δείτε πρώτα τη Β. Ελλάδα και μετά προχωράμε και στην Ελλάδα γενικώς', η οποία όντως είναι τενιστικά ανυπόληπτη διεθνώς.

    Αλλά για την ώρα ας εστιάσω στα 'δικά μας':

    Για πείτε μου λοιπόν ρε παιδιά από το νότο (μήπως και με παρακινήσετε να....μετακομίσω!): Σας παραμυθιάζουν και εκεί με 5-6 παιδιά σε τμήματα που τα βαπτίζουν 'αγωνιστικά'; (και από επάνω δεν σηκώνουν και κουβέντα οι...διεθνούς φήμης προπονηταράδες: 'Δεν ξέρεις εσύ σαν γονιός. ΕΜΕΙΣ ξέρουμε! Εμείς φτάσαμε μέχρι το νούμερο πεντακόσιες (χιλιάδες...) στον κόσμο! Μην μιλάς λοιπόν και υποκλίσου στην αυθεντία μας, και χρύσωσε μας κι από πάνω για να σε δουλεύουμε'). Παρεπιμπτόντως, η έκφραση 'παραμυθάδες' δεν είναι δική μου...την ξεστόμισε προ καιρού ένας από τους μεγαλύτερους ειδικούς του τέννις στην Ελλάδα, προχωρημένης πλέον ηλικίας, που ζει στη Θεσσαλονίκη, τον οποίο πράγματι 'τον βλέπουν και φεύγουν' τα τσουτσέκια, που φαίνεται ότι ανατράφηκαν από τη μαμά τους σαν 'ο ακριβός κανακάρης μου που έχει πάντα δίκιο και δεν σηκώνει κουβέντα'....

    Αλλά πείτε μου και κάτι άλλο: κάνετε εσείς εκεί κάτω τουρνουά juniors όπου αν τολμήσει κάποιος και ζητήσει διαιτησία έστω και στο tie-break (για 4-5 λεπτάκια δηλαδή) γυρίζετε και του λέτε 'α...δεν καλύπτεται από το δικαίωμα συμμετοχής (της τάξεως των 25-30 Ευρώ για παιδιά) στο τουρνουά που πλήρωσες'; (σαν να λέμε 'Με πλήρωσες για να αγοράσεις σπίτι. Δεν είμαι υποχρεωμένος να έχει και...κουφώματα'!!). Ρωτάω, γιατί εδώ έχω δει και αυτό αλλά και πολλά άλλα...μαγικά! Οπως πχ να βγαίνει ο υπεύθυνος του club σε κάποια αμφισβητούμενη μπαλιά σε ματς όπου δεν υπάρχει διαιτητής, και από απόσταση...πενήντα μέτρων (!!) να δίνει δίκιο στο παιδάκι που προπονείται στο club του (μην το κακοκαρδίσουμε, ε;...), αν και η μπάλα έσκασε το γήπεδο του αντιπάλου και οι Κανονισμοί είναι _σαφείς_ σε τέτοιες περιπτώσεις, στερώντας έτσι τον τελευταίο από match point (και μετά απορεί γιατί το τόσο ωραίο - κατά τα άλλα - club του πάει για φούντο...). Ή να βάζουν αλλού διαιτητή ένα άλλο παιδάκι που χαζεύει το...όμορφο τοπίο, και μετά ρωτάει τους παίκτες τι ήταν η μπαλιά! (ναι, ναι μην γελάτε, το είδα και αυτό κατ' επανάληψη, και μάλιστα σε Ε2).

    Αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορεί πχ η ΕΦΟΑ να πληρώνει λίγο σοβαρότερους διαιτητές για τα ματς των μικρών αθλητών,όπως γίνεται πχ στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όπου ένας διαιτητής που τρώει τη μέρα του αμείβεται με το...αστρονομικό ποσό των πενήντα Ευρώ ημερησίως (και πολλά λέω...). διότι η ΕΦΟΑ εισπράττει 'μόνο' 20 Ευρώ από τον κάθε συμμετέχοντα μικρό αθλητή, ούτε και απολαμβάνει πλούσιες επιχορηγήσεις από το κράτος για να καλύπτει..για να καλύπτει...δεν ξέρω τι να καλύπτει, μην με ρωτάτε, γιατί και εγώ αναρωτιέμαι! Αλλά υποθέτω ότι μια ματιά στον ισολογισμό τους (ή όπως αλλιώς το λένε, στη νομική μορφή που έχουν) θα μπορούσε να μας διαφωτίσει. Και αν τον βρείτε, σας παρακαλώ κάντε τον κόπο να μου τον στείλετε, μαζί με τα...χαιρετήματα σας!

    Αλλά πέρα από την (πικρή) πλάκα, το θέμα είναι ότι αυτό το ωραίο άθλημα δείχνει να έχει πολλούς, _πάρα πολλούς_ δυνάστες. Ναι, σοφοί 'παραμυθάδες μου, συμφωνώ ότι τα ματς δεν κρίνονται από έναν ή δύο κλεμμένους πόντους (ή τρεις ή τέσσερεις ή πέντε...βρε, για πείτε μου πού να σταματήσω να μετράω όμως...) Οπως συμφωνώ ότι το μικρό παιδί πρέπει να μάθει και στον κλεμμένο πόντο, γιατί και η ζωή η ίδια είναι άδικη, και πρέπει να μάθει να το αντιμετωπίζει αυτό και να το αντιπαρέρχεται. Ειλικρινά συμφωνώ (ειδικά στην ηλιόλουστη μεν αλλά χαβούζα που ζούμε...)! Μήπως όμως παράλληλα γαλουχείται και στην ανοχή της αδικίας και στην παθητικότητα απέναντι της, στελεχώνοντας τις αυριανές στρατιές των προβάτων-'πολιτών', που προσπαθούν να ανακουφίσουν την Αυτού Μηδαμινότητα τους και να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους κατηγορώντας την...Μέρκελ; Αλλά και μήπως επίσης το 'άλλο' παιδί γαλουχείται στην 'αρχή' ότι με πλάγια μέσα, με αδικίες, μικρότητες και λαμογιές τελικά παίρνει αυτό που θέλει, και αντί να στηλιτεύεται αντιθέτως...επιβραβεύεται; Και άντε, πες ότι δεν με νοιάζει εμένα το 'άλλο παιδί'. Αν όμως είναι ο μελλοντικός δήμαρχος ή πρωθυπουργός, ο δικός μου και (κυρίως) των παιδιών μου;

    Ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει ότι πιο επικίνδυνη από τις πράξεις των λίγων είναι η σιωπή των πολλών. Δεν πειράζει... Ας κάτσουμε έτσι, να βλέπουμε ταλέντα να απογοητεύονται και να καταστρέφονται (και όχι μόνο στο τέννις βέβαια..πχ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η Εθνική Ελπίδων - ή Νέων τώρα - ποδοσφαίρου _σχίζει_, αλλά μετά τα στελέχη τους πορεύονται προς την...μαρμάγκα (ιδιαίτερα αν δεν προσκυνήσουν την παράγκα...)). Ας κάτσουμε να ανεχόμαστε αποτυχημένους παραμυθάδες με ύφος δέκα καρδιναλίων να μας λένε ακατάσχετες βλακείες και εμείς να τις χάφτουμε. Ας βεβαιωθούμε ότι τίποτα δεν πρόκειται να ανθίσει σε αυτόν τον τόπο, εκτός από επίπλαστες επιτυχίες για τους πελάτες των φαρμακείων (έλα όμως που τις παίρνουν πρέφα οι κουτόφραγκοι, παρά την θεόρατη και ανυπέρβλητη εξυπνάδα της φυλής μας...).

    Οσο για μένα, στέλνω τα ταπεινά μου συγχαρητήρια στις πραγματικές προπονητικές αξίες (τρεις-τέσσερεις υπάρχουν και στην πόλη μου, και μια..πέμπτη μας έφυγε δυστυχώς για τη Κεντρική Eλλάδα, όπου ΑΝΕΣΤΗΣΕ κυριολεκτικά τον τοπικό Ομιλο με τρεις αθλητές στο top 10!) αλλά και γενικά σε όλα τα κυκλάμινα που επιμένουν να ανθούν στου 'βράχου τη σχισμάδα', όπως ο Αγγελίνος από το 'συνάφι μας΄ή τα κορίτσια του water-polo αλλά και άλλοι και άλλες που δεν έχω το χώρο να αναφέρω, οι οποίοι αποδεικνύουν ότι υπάρχει και παρα-υπάρχει το υλικό, γι' αυτό και οι συλλογική ευθύνη όλων ημών που σιωπούμε και αδρανούμε στις πολυποίκιλες προσπάθειες καταστροφής του είναι πολύ βαριά.

  2. #2
    Και επιτρέψτε μου να επισυνάψω στο θέμα μια απάντηση μου στο thread 'Διαιτησία στα πρωταθλήματα' (όπου βλέπω με χαρά μου ότι ομονοώ με σχεδόν όλους τους προλαλήσαντες εκεί), απάντηση η οποία είναι πιστεύω συμπληρωματική των όσων γράφω εδώ:

    '...όπως όλοι γνωρίζουμε και συμφωνούμε, το επιτυχημένο (αλλά και θεαματικό, για τον κόσμο) τένις είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με winners στις γωνίες και στις γραμμές. Και ερωτώ: όταν το παιδάκι τελικά μαθαίνει να ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ τέτοια shots γιατί θα εμπλακεί σε ψυχοφθόρες φιλονικίες κλπ στη διάρκεια του αγώνα, και πιθανότατα θα υποστεί και ακόμα πιο ψυχοφθόρες αδικίες, τι θα επιλέξει τελικά; Το μαντέψατε...: 'Ασε να ρίχνω στο κέντρο για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο..' Αποτέλεσμα; Πάλι το μαντέψατε: η γνωστή φτώχεια, ανυποληψία (και τελικά _ασχετοσύνη_) του ελληνικού τενις, όταν όλα αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν και - με αυτά και με τα άλλα... - δεν μάθουν ποτέ να παίζουν τενις όπως πρέπει...
    Μου θυμίζει τη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου πριν από κάποιες δεκαετίες (όχι ότι τώρα άλλαξαν τα πράγματα...μη γελιέστε από τις _κάλπικες_ επιτυχίες, που έκαναν πλούσιους κάποιους μεγαλόσχημους στοιχηματζήδες-*******). Εκείνη λοιπόν η μιζέρια οφείλονταν κατά πολύ και στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν τότε γήπεδα και οι πιτσιρικάδες έβαζαν δύο...μπουφάν για δοκάρια, αλλά και έπαιζαν τριάντα άτομα σε λίγα τετραγωνικά. Πώς λοιπόν να μάθει ο έλληνας μελλοντικός ποδοσφαιριστής να σουτάρει στο 'Γάμα' της εστίας; Αφού ήξερε ότι θα του αμφισβητήσουν το γκολ. 'Ασε, θα σουτάρω συρτά, και μόνο όταν φτάσω στα δύο μέτρα'.
    Οσο για τα άλλα σχόλια εδώ για τους Συλλόγους που μαθαίνουν στους μικρούς παίκτες τους να κλέβουν, τι το φυσιολογικότερον; Αν δεν κερδίσει (πάση θυσία) ο κακομαθημένος κανακάρης πώς θα παραμυθιάζουμε τους γονείς ότι μαθαίνει 'σούπερ τένις' στο club μας ώστε να τους αρμέγουμε εσαεί;
    Οι μόνοι άξιοι θυμηδίας στην προκειμένη περίπτωση είναι οι αφελείς κομπάρσοι αυτού του κακοστημένου σόου (όπως υπήρξα κι εγώ δυστυχώς, το ομολογώ) οι οποίοι στέλνουν τα παιδιά τους να συμμετέχουν σε κάλπικα τουρνουά που διοργανώνονται από κλόουν σε χρεοκοπημένα 'tennis clubs'...

    Αυτά τα ολίγα, ως..ωδή στην αθεράπευτη μιζέρια μας και στον κακό μας τον καιρό....'

  3. #3
    Senior Member Το avatar του χρήστη Simplicius
    Εγγραφή
    19-02-2012
    Περιοχή
    Attica
    Μηνύματα
    1.325
    .
    Φίλε Νίκο,

    Χωρίς να διαφωνώ μαζί σου, θέλω να σου πω ότι όλα όσα αναφέρεις είναι η μια «όψη του νομίσματος» (όπως λες χαρακτηριστικά και εσύ) και συγκεκριμένα η δική σου! Φαντάζομαι ότι εάν μιλήσουμε και με τον «αντίπαλο» θα πει πάνω-κάτω τα ίδια που αναφέρεις και συ…

    Οπότε στην πράξη η λύση στο πρόβλημα θα πρέπει να εστιάσει σε δύο σημεία:

    α) Ένα ΓΕΝΙΚΟ, που έχει να κάνει με την νοοτροπία των νεαρών αθλητών και για το οποίο από τη συζήτηση που διάβασες προσωπικά κρατάω τα δύο παρακάτω αξιολογότατα σχόλια:

    Παράθεση Αρχικό μήνυμα απο nicz Εμφάνιση μηνυμάτων
    Κατά τη γνώμη μου αν ο τζουνιορ δε μαθει να παιζει αγωνα χωρις διαιτητη, δε προκειται να γινει ποτε παιχτης...ο σωστος αθλητης θα πρεπει να αναπτυξει απο μικρος τον αυτοέλεγχο, τον αλληλοσεβασμο, να παραδεχεται τα λαθη του...μια χαρα μπορουν να γινουν και παιχνιδια χωρις διαιτητες...
    αλλού ειναι τα προβλήματα...και επειδη ειμαστε στην ενοτητα γονεισ, να πω πως οι γονεις δε πρεπει να επεμβαινουν στη ροη των αγωνων και να υποδεικνυουν σαν αλλοι διαιτητες το αν μια μπαλλια ειναι μεσα η εξω...αφηστε τα παιδια να βρουν την ακρη μονα τους...

    Παράθεση Αρχικό μήνυμα απο andre Εμφάνιση μηνυμάτων
    Το πρόβλημα δηλαδή είναι θέμα παιδείας και όχι απιοκλειστικά θέμα οργάνωσης λοιπόν. ….. Το ξέρω θα μου πείτε πως αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα, αλλά η διαιτησία δε θα φτιάξει χαρακτήρες. Με την πρώτη ευκαιρία και πάλι θα κλέβει ο ίδιος παίκτης ή θα κάνει άλλα "περίεργα" πράγματα. ….. Πώς εκπαιδεύεται ένας τενίστας; Ο ρόλος του γονιού είναι πολύ σημαντικός, γιατί ο προπονητής έχει το παιδί 3-4 ώρες την ημέρα, και ο γονιός τον έχει τις άλλες 20! Πότε οι γονείς αθλητών παρακολούθησαν κάποιο σεμινάριο διαχείρισης της ήττας του γιού/κόρης τους; Πότε έμαθαν τι πρέπει να πουν στο παιδί τους 10' πριν να μπει στον αγώνα (εκτός από το κλασικό "έλα τώρα τον έχεις");
    και β) ένα δεύτερο, ΠΡΑΚΤΙΚΟ που έχει να κάνει με τους κανονισμούς που διεξάγονται οι αγώνες χωρίς διαιτησία.
    Για παράδειγμα κάτι που μου ήρθε εκ πρώτης σαν λύση είναι αυτό:

    ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ - Κάθε αμφισβητούμενος πόντος να δίνεται εναλλάξ στους αθλητές (δηλ. ο ένας στον ένα και ο επόμενος στον άλλο και πάει λέγοντας) ξεκινώντας με κλήρωση (πχ. κορώνα – γράμματα) για το ποιός θα πάρει τον πρώτο (όπως πχ. γίνεται πλέον στα τζάμπολ του μπάσκετ). Εύκολο, απλό και αρκετά δίκαιο. Έτσι κι αλλιώς – με τον νόμο των πιθανοτήτων -δε μπορεί να έχει πάντα (ή σχεδόν πάντα) δίκιο ο ένας και πάντα άδικο ο άλλος…

    Μην περιμένεις καμιά διαιτησία να σου δώσει λύση. Εδώ σε τουρνουά με hawk-eye και 10 κάμερες γύρω – γύρω και γίνονται διαιτητικά αίσχη. Στο τοπικό της γειτονιάς περιμένεις να βρεις «αδέκαστους» διαιτητές;

    Για να μην πάμε σε άλλα αθλήματα – ακόμα και Ολυμπιακά – όπου τα χρυσά μετάλλια κρίνονται από «επιτροπές»…
    (Γυμναστική, Καταδύσεις κ.α.)…

    S.
    Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Simplicius : 26-04-15 στις 23:27

  4. #4
    Junior Member Το avatar του χρήστη ith
    Εγγραφή
    30-03-2013
    Μηνύματα
    286
    1. Νομιζω δεν είναι θέμα Θεσ/νικης ή Αθήνας ή Καστελλόριζου ...Το ranking δεν λέει απαραίτητα κάτι.
    2. Στην Σαλόνικα λοιπόν έχει και ομιλους και συλλόγους και κλαμπς (μεχρι και κλειστά χωμάτινα υπάρχουν)
    3. Προπονητές υπάρχουν παντού, κακοί μέτριοι καλοί. Το θεμα ειναι με τι κριτηρία μπορείς να κρίνει τον προπονητη????
    4. Υπάρχουν επαρχιακές πόλεις και νησιά που εχουν βγάλει παιχταράδες που προπονούνται σε τοπικά γήπεδα με μπαλωμένα φιλέ και φουσκωμένα τερέν.
    5. Μπορείς να έχεις τον προπονητή των 80€/ωρα, κλειστο γηπεδο, 5 ωρες προπονηση την ημέρα και να εισαι στο 0. Χρειάζεται προσπάθεια, υπομονή - χρόνος και απο ενα σημείο και μετά χρειάζεται και ταλέντο.

    Αυτά γενικά, ειδικά:
    Ο πρωταθλητισμος είναι καλός, ακομα και μικρή ηλικία, αρκεί να υπάρχει η σωστη κατευθυνση. Δεν θέλω να το αναπτυξω πολύ γιατι θα χαθεί το νόημα.
    Αρχικά καλό ειναι να δινεις στο παιδι διαφορα ερεθίσματα. Εγώ μπορεί να θέλω να γινει τενίστας κι αυτος να έχει έφεση στο handball και τελικά να γινει διάσημος ζωγράφος. Κοντολογίς, σκοπός ειναι να δώσεις στο παιδί το κινητρο να αποφασισει. Ο πρωταθλητισμος σε μικρή ηλικία αρχικά πρέπει να εχει στοχο το παιδι να αναλαμβάνει ευθυνες, να μαθαινει μονο του να αντιμετωπίζει την αδικια, να μαθαίνει μονο να σηκώνεται οταν πέφτει κτλ κτλ.Στα περι αουτ και γενικότερα στα "you cannot be serious that ball was on the line", το τενις παιζεται με τον εξής απλό τρόπο -> Εγώ λέω αν ειναι έξω η μπάλλα σου και εσυ λες για την δικιά μου.

    και για τον επιλογο...
    Σε κάθε μικρή ή μεγάλη, κλειστή ή ανοιχτη κοινωνική ομάδα φαίνεται η κατάντια του Έλληνα. Βλέπεις γύρω σου να πηγαίνει κάτι καλά ωστε να λειτουργεί σωστά ο μηχανισμός του τένις?

    ΥΓ. Προς αποφυγη παρεξηγησης λόγω β ενικου, δεν αναφέρομαι προσωπικά σε σενα.

  5. #5
    Φίλε μου σαν πατέρας και εγώ θα σου έλεγα απλά να χαλαρώσεις και να αφήσεις το παιδί σου να απολαμβάνει αυτό που κάνει χωρίς άγχος και πίεση. Όσο πιο πολύ αγχώνεσαι εσύ επάνω στο παιχνίδι τόσο περισσότερο κακό του κάνεις χωρίς βέβαια να το θέλεις.
    Αν θέλεις το παιδί σου να προχωρήσει σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο αν έχει ταλέντο και αν του αρέσει θα πρέπει να ξέρεις ότι τα πράγματα στο τένις είναι δύσκολα και προπαντός κοστίζουν, ειδικά δε όταν η μοναδική εμπειρία του γονέα με το άθλημα είναι ότι έχει παιδί αθλητή.
    Αν έχει λοιπόν, το παιδί κατ' αρχάς και μετά εσύ, τη φιλοδοξία να γίνει πρωταθλητής πρέπει να ξεχάσεις τα τμήματα 5-6 παιδιών και να βρεις προπονητή που θα ασχολείται αποκλειστικά με το παιδί σου. Η δουλειά του – σωστού - προπονητή δεν είναι μόνο να διδάσκει τεχνική και χτυπήματα αλλά (εξίσου βασικό) και ψυχολογία και συμπεριφορά και χαρακτήρα.
    Από εκεί και πέρα το παιδί θα ξέρει πως να αντιδράσει σωστά σε ότι συμβαίνει μέσα στο παιχνίδι ακόμη και στο μέτρημα και στις αμφισβητούμενες μπαλιές σύμφωνα με τον κανονισμό του τουρνουά. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι από τη στιγμή που θα επιλέξεις προπονητή να τον αφήσεις να δουλέψει όπως ξέρει χωρίς να επεμβαίνεις στο έργο του.
    Αυτό που καταστρέφει το άθλημα και τη συμπεριφορά των παιδιών είναι ότι σε κάθε τουρνουά, ουσιαστικά επίδειξης, βλέπεις ενα σωρό γονείς καρφωμένους στα συρματοπλέγματα να φωνάζουν και να ωρύονται σε κάθε αμφισβητούμενη φάση λες και παίζουν για... grand slam... μετατρέποντας ένα παιχνίδι άμιλλας και ανταγωνισμού σε αρένα.
    Επίσης βλέπεις γονείς που δεν έχουν πιάσει ρακέτα να δίνουν ...οδηγίες σε παιδιά αντίθετες με αυτές των προπονητών μα αποτέλεσμα τα παιδιά να βρίσκονται σε σύγχυση..
    Με συγχωρείς αν σε δυσαρέστησα με την τοποθέτησή μου αλλά αυτή είναι η δική μου οπτική επί του θέματος.

  6. #6
    Γιατί να με δυσαρέστησες, φίλε Κωνσταντίνε; Αφού λέμε το ίδιο πράγμα! Πράγματι, οι γονείς-διαιτητές ή γονείς-προπονητές κάνουν κακό στο παιδί τους. ΕΓΩ το είπα πρώτος. ΓΙ' ΑΥΤΟ ακριβώς πρέπει να υπάρχουν επαγγελματίες (ας το πούμε έτσι) διαιτητές, τόσο στα βαθμολογούμενα της ΕΦΟΑ όσο και στα ιδιωτικά τουρνουά, ούτως ώστε να μπορούν τα παιδιά να παίζουν απερίσπαστα αλλά και να διαπλάθεται σωστά (δεν θέλω να γράψω 'να τιμωρείται'...) και ο χαρακτήρας κάθε παιδιού που έχει πρόβλημα συμπεριφοράς και - είτε δασκαλεμένος από τον κομπλεξικό γονιό είτε γιατί έτσι γεννήθηκε - νομίζει ότι μπορεί να ανεβεί στο άθλημα (αλλά και στη ζωή γενικώς...) με πλάγιους τρόπους. Και, όπως ίσως γνωρίζεις από τη θητεία σου και εσύ σαν γονιός τενίστα, δυστυχώς _υπάρχουν_ τέτοια παιδιά. Και - όπως είπαν άνθρωποι εκατό φορές πιο σπουδαίοι από εμένα (και ενδεχομένως και εσένα, δεν σε ξέρω άρα δεν μιλάω), όπως πχ ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ που προανέφερα - η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι _καταδικαστέα_ και κάνει κακό στα παιδιά μας.

    Και πάμε τώρα στο θέμα του γονιού-προπονητή, μιας και το έθιξες. Οπως προείπα, συμφωνώ. Αλλά συμφωνώ και με ένα σχόλιο στο άλλο thread περί 'διαιτησίας', όπου κάποιος λέει ότι ρόλος του πατέρα δεν είναι βέβαια αυτός του προπονητή αλλά είναι όμως αυτός του manager. Δεν μου λες, σου έχει τύχει ποτέ να καλέσεις έναν μάστορα για κάποια δουλειά, πχ στο σπίτι ή στο αμάξι σου, έστω και μετά από συστάσεις, και αυτός να έκανε τόσες κακοτεχνίες που στο τέλος αναγκάστηκες να προστρέξεις σε άλλους δέκα μάστορες και να πληρώσεις επί δέκα; Ή σου έτυχε ποτέ γιατρός σε κάποιο συγγενή σου που τον άφησε πιο άρρωστο από πριν; ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ αυτοί 'υπερήφανοι και ξεροόλες' νεοέλληνες, που τους μεγάλωσε η μανούλα τους με τη πεποίθηση ότι 'Ο Ιησούς Χριστός και μετά εσύ, αγόρι μου', αν τυχόν τους έκανες κάποια - ούτε καν παρατήρηση - αλλά έστω επισήμανση κατά τη διάρκεια της 'εργασίας' τους, θα έτρωγες στην καλύτερη περίπτωση ξύλο! Μετά όμως κάνουν τον κινέζο....

    Και άντε, στην περίπτωση του μάστορα τα σκας σε άλλους και φτιάχνεις την κακοτεχνία. Στην περίπτωση του γιατρού όμως; Ετσι λοιπόν αν πέσω σε άχρηστο προπονητή (αλλά με το γνωστό υφάκι και τα Sergio Tacchini συνολάκια...), έχεις κανένα τρόπο να γυρίσω πίσω τον χαμένο χρόνο; Και, δεν μου λες: γιαί άνθρωποι που έχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εμπιστοσύνη στις ικανότητες και την αξία τους (πχ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού...) διατυμπανίζουν ότι 'satisfaction guarantee, or your money back' και όντως τα ΔΙΝΟΥΝ τα λεφτά πίσω; Εδώ μέχρι και _πασίγνωστες_ Law Firms έχω ακούσει να δεσμεύονται ότι 'you don't pay a dime until we win your case' (αν ενδιαφέρεσαι να σου δώσω και κάποιο όνομα, ενδεικτικά). Και - όπως ίσως γνωρίζεις- στην Αμερική _το λένε και το κάνουν_ αλλιώς ΤΗΝ ΕΒΑΨΑΝ (για να το πω ευγενικά...), δεν είναι αχούρι σαν εδώ...

    Αρα λοιπόν ευχαρίστως να πληρώσω και 80 και 180 Ευρώ και όσα θέλεις την ώρα στον ιθανενή παραμυθατζή, που επειδή δεν κατάφερε τίποτα αξιόλογο ως αθλητής παριστάνει τώρα τον 'προπονητή' και δεν σηκώνει και κουβέντα. Εχει όμως κανείς από αυτούς το θάρρος (για να το πω πάλι ευγενικά) να μου δώσει γραπτή εγγύηση, όχι ότι ο γιος μου σε δύο μήνες θα νικάει όλη την Ελλάδα βέβαια, αλλά ότι - ρωτώντας δέκα ανθρώπους (όπως σε εκείνο το...τηλεοπτικό παιχνίδι, για να χαριτολογήσουμε!) οι περισσότεροι θα πουν ότι 'ναι, το παιδί έχει βελτιωθεί αισθητά';

    Και για να σου λυθεί η απορία, εγώ αρχικά τον έστειλα σε προπονητή που όντως σέβομαι, κάποιας ηλικίας, ο οποίος τυγχάνει και πολύ φίλος μου εδώ και χρόνια και είναι και αδαμάντινος χαρακτήρας. Ελα όμως που σε όλους όσους τον πήγα μετά (και χωρίς να δώσω το όνομα του αρχικού προπονητή), μου είπαν ότι το παιδί 'παίζει με τα χέρια'! Ενας μάλιστα άγιος άνθρωπος κατάφερε να του το αλλάξει αυτό και να τον κάνει να παίζει σωστά με ώμους, και το παιδί μεταμορφώθηκε σε τρεις μήνες!!

    Αρα λοιπόν, ΝΑΙ, υπάρχουν φοβεροί προπονητές, ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό (όπως σχολίασε εύστοχα και ο ith), αλλά όμως και ΝΑΙ, υπάρχουν και οι παραμυθάδες, και μάλιστα συχνά είναι και ΠΕΡΙΩΝΥΜΟΙ (αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και θα είναι πάντα _παραμυθάδες_). Δεν το λέω εγώ. Το λέει ο 'γκουρού' του τένις στη Θεσσαλονίκη, στον οποίο αναφέρθηκα στο αρχικό σχόλιο. Αρα λοιπόν ο γονιός δεν έχει θέση και λόγο 'στα σύρματα', αλλά έχει ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ _πριν_ φτάσουμε στα σύρματα... (δεν τολμώ να αναφέρω τα παγόσμια φαινόμενα του τένις, όπως οι αδελφές Williams ή ο Nadal, αλλά και τόσοι άλλοι, που έγιναν ό,τι έγιναν χάρη σε πατέρα (ή θείο), διότι φοβάμαι μην κατηγορηθώ ότι βαυκαλίζομαι ότι μεγαλώνω τον νέο Nadal…). Από εκεί και πέρα, αν το παιδί 'πέσει' σε βλάκα γονιό και καταστραφεί...όντως, αυτός ο κίνδυνος ελλοχεύει. Οπως όμως ελλοχεύει και ο κίνδυνος να πέσει σε βλάκα προπονητή, και ομοίως να καταστραφεί.. Τι να πούμε; Τυχερά είναι αυτά. Απλά εγώ (προσωπικά) κρίνω ότι εντέλλει καλύτερα να καταστραφεί από τον άνθρωπο που τον αγαπαέι και πασχίζει για το καλύτερο παρά από ένα τσ...άνι που κοιτάει μόνο να τον εκμεταλλευτεί, διότι ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ο ίδιος στον εαυτό του ως προπονητή, δηλαδή ΞΕΡΕΙ -από τις τόσες αποτυχίες στη μίζερη ζωούλα του - πως, _ό,τι_ υλικό και να του δώσεις, αυτός _δεν έχει_ τα προπονητικά φόντα να το απογειώσει, άρα 'ας τα αρπάξουμε όσο μπορούμε, και δεν βαριέσαι αδελφέ...'.

    Εχοντας λοιπόν υπόψη ότι ίσως καταστρέφεις το ίδιο σου το παιδί - όπως θα κατέστρεφες το σπίτι σου με τον αδαή (αλλά 'τσαμπουκά' και 'παντογνώστη') μάστορα ή τον συγγενή σου με το γιατρουδάκι (δεν το πάω ηλικιακά, και ας είναι και...εκατό ετών γιατρός!) - αναρωτιέμαι φίλε constanine αν με συμβουλεύεις ακόμα να 'χαλαρώσω', και αν η 'χαλάρωση' γενικώς είναι ο τρόπος για να πορευτείς στη ζωή...

    Και μια τελευταία υποσημείωση για τα υπόλοιπα σχόλια, σχετικά με τη διαιτησία που - ακόμα και με hawk eye! - μπορεί να είνα άδικη: Ναι, μπορεί! Αλλά ας έχουμε έστω αυτήν, και κάναμε ένα βηματάκι. Δηλαδή να μην έχουμε ΟΥΤΕ αυτήν; Ας μην δίνουμε άλλοθι στους λογής-λογής πλιατσικολόγους δεν διστάζουν να δηλητηριάζουν το άθλημα προκειμένου να σφετεριστούν και την τελευταία δεκάρα, κλέβοντας ουσιαστικά όχι εμάς αλλά τα ίδια τα παιδιά μας, που μεγαλώνουν (με αυτά και με άλλα) σε δύσοσμο σκουπιδότοπο...

  7. #7
    Φίλε Νίκο,

    Εγώ θα επιμείνω να χαλαρώσεις γιατί πιστεύω ότι, άθελά σου βέβαια, μεταφέρεις το άγχος και την πίεση επάνω στο παιχνίδι του παιδιού σου.

    Κάπου αναφέρεις μεγάλα ονόματα και συγγενείς. Έχεις δίκιο ότι στα περισσότερα μεγάλα ονόματα οι συγγενείς έπαιξαν τεράστιο ρόλο όμως τυχαίνει οι περισσότεροι από αυτούς να είχαν άμεση σχέση με το άθλημα είτε σαν προπονητές, είτε σα δάσκαλοι οπότε καταλαβαίνεις ότι μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό.

    Εδώ η συμπάθεια κάποιου μέλους εδώ(...) Gorgi έχει ακόμη για προπονητή τον πατέρα της...

    Τώρα στο θέμα του προπονητή.
    Η βελτίωση του αθλητή φαίνεται μέσα από τα αποτελέσματα στους αγώνες και όχι παίρνοντας γνώμες.
    Η ευθύνη του γονέα που δεν έχει γνώσεις από το άθλημα είναι να βρει τον κατάλληλο προπονητή, όχι όμως στην τύχη ή βάσει του τι ρούχα φοράει, αλλά πρέπει να φροντίσει να μάθει το “βιογραφικό” του προπονητή και τι επιτυχίες έχει με άλλους παίχτες.

    Επίσης πρέπει να ταιριάξει και η χημεία του παίχτη με τον προπονητή και η προπόνηση να μην είναι αγγαρεία.
    Από κει και πέρα και μεγάλοι αθλητές αλλάζουν προπονητή όταν νομίζουν ότι δεν τους ταιριάζει πλέον.

    Τώρα για τη διαιτησία να πω ότι έχεις δίκαιο ότι στα τουρνουά που πληρώνεις 25 και 30 ευρώ συμμετοχή πρέπει να υπάρχει διαιτησία τουλάχιστον από τα ημιτελικά.

    Και σαν κατάληξη θα επαναλάβω ότι το τένις σε αγωνιστικό επίπεδο είναι απαιτητικό και πανάκριβο άθλημα.

    Ο Παγδατής που ήταν και μεγάλο ταλέντο, στα 13 του ήταν σε ακαδημία στη Γαλλία και ακόμη και τώρα πριν από μεγάλους αγώνες περνάει από του Μπολετιέρι για προπόνηση...

    Επίσης τα περισσότερα μεγάλα ονόματα που θαυμάζουμε πήγαν πιτσιρικάδες σε ακαδημίες που τα δίδακτρα πλησιάζουν και ξεπερνούν τα 40 χιλιάρικα το χρόνο...

  8. #8
    Φίλε Κωνσταντίνε, όσον αφορά το 'χαλάρωμα' θα ήθελα (και θα με βόλευε και ψυχολογικά) να ακολουθήσω τη σοφή συμβουλή σου, ως γνήσιο και εγώ 'παιδί' της δεκαετίας του '80 (αλλά και εντεύθεν) όπου όλοι οι ελληνάρες 'χαλαρώσαμε' για τα καλά και τώρα φιλάμε κατουρημένες ποδιές στην Ευρώπη για λίγα δανεικά, κατά τον μύθο του 'μέρμηγκα και του τζίτζικα', και όταν είμαστε στο εξωτερικό ντρεπόμαστε να πούμε από πού είμαστε, για να αποφύγουμε τη λύπηση ή τη θυμηδία (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Οσο για τη γεμάτη βεβαιότητα δήλωση σου ότι 'μεταφέρω το άγχος μου στο παιδί μου', ίσως θα βοηθούσε να μην είμαστε όλοι τόσο παντογνώστες και...ψυχολόγοι-ψυχαναλυτές, και να απαντούμε 'στοχοποιώντας' τα __επιχειρήματα__ του άλλου και όχι τον ίδιο. Sorry για τον κάπως απότομο τόνο, αλλά μου τα σπάνε τέτοιου είδους 'επιχειρήματα', με τη βεβαιότητα και το αλάθητο δέκα καρδιναλίων, που αποπροσανατολίζουν και την κουβέντα....

    Οσο για τις 'γνώμες' συμφωνώ _απολύτως_ ότι μετράει το αποτέλεσμα και όχι οι 'γνώμες'. Απλά το έγραψα για να δώσω 'γενναιόψυχα' όσο περισσότερο 'αβαντάζ' μπορούσα στους προπονητές (ή 'προπονητές'), μην θέλοντας να τους κρίνω από πέντε-έξι αποτελέσματα του παιδιού μου ή οποιουδήποτε παιδιού, διότι αυτά μπορεί απλά να ήταν ατυχή χωρίς να φταίει ο προπονητής και να τον αδικήσουμε. Ετσι λοιπόν προσπάθησα να αναχτώ σε κάτι πιο αντικειμενικό, όπως είναι η γνώμη δέκα ή εκατό ανθρώπων (σχετικών με το άθλημα πάντα). Λυπάμαι αν δεν έγινα σαφής αλλά, όπως και να'χει το πράγμα, θέλεις αποτελέσματα; Αποτελέσματα λοιπόν! Σύμφωνοι (και μάλιστα πολύ σύμφωνοι). Ας κρίνουμε από τα αποτελέσματα.

    Από εκεί και πέρα - εφόσον μιλάμε για ΑΠΤΑ αποτελέσματα - άρα συμφωνείς μαζί μου ότι κριτής της απόδοσης του κάθε προπονητή είναι ο Manager, ο οποίος μοιραία (για έναν ανήλικο αθλητή) είναι ο γο-νι-ός. Αρα λοιπόν φρονείς κι εσύ, όπως κι εγώ, ότι ο εν λόγω m-a-n-a-g-e-r δεν χρειάζεται να είναι κι αυτός προπονητής του τένις ή παλαιός πρωταθλητής (εκτός αν τυγχάνει να είναι πανελληνιονίκης σε άλλο άθλημα, και ξέρει _από πρώτο χέρι_ να ξεχωρίζει την ποιότητα από την _αλητεία_ στον αθλητισμό...). Και για να μην αφήνουμε και κουβέντες να ΄πέφτουν', ίσως ο θείος του Ναδαλ να είναι και επαγγελματίας προπονητής, δεν ξέρω, αλλά ήταν επαγγελματίες προπονητές και ο πατέρας των Williams, του Αγκάσι ή της Azarenka κλπ κλπ;

    Επιμένοντας λοιπόν και μάλιστα _υπερθεματίζοντας_ στη σωστή κουβέντα σου ότι το αποτέλεσμα μετράει, πιστεύω ότι συμφωνείς μαζί μου ότι το επίπεδο των προπονητών εδώ είναι μηδαμινό, αντικατοπτρίζοντας και το αντίστοιχα μηδαμινό επίπεδο της χώρας στο τένις διεθνώς, σωστά; Τώρα όσον αφορά το 'χωριό' μας - με τη λατρεμένη στον νεοέλληνα εσωστρέφεια - ναι, σε πανελλήνιο επίπεδο, υπάρχουν άξιοι προπονητές, ορισμένοι μάλιστα εκ των οποίων εγώ πιστεύω ότι θα έκαναν κάλλιστα και _διεθνή_ καριέρα αν δεν είχαν σαφέστατα αδικηθεί ή έστω περιοριστεί ασφυκτικά από τις εδώ επικρατούσες συνθήκες. Και, όπως προείπα, κάποιοι βρίσκονται και εδώ στην πόλη μου, κάποιοι περισσότεροι σίγουρα στο κέντρο, αλλά και κάποιοι στην υπόλοιπη επαρχία. _Ουδεμία_ αντίρρησις.

    Αλλά όταν ο ith γράφει για 80 Ευρώ την ώρα (και άκουσα ότι υπάρχουν και πολύ υψηλότερα, ιδιαίτερα στην Αθήνα αλλά και εδώ, από τυπάκια που νομίζουν ότι έφτασαν κάπου...), εγώ προθυμοποιούμαι να ψάξω, να ρωτήσω και τελικά να παραθέσω εδώ το ποσό που χρέωνε πχ ο Μπόρις Μπέκερ όταν δίδασκε στο club του Monte Carlo, για να αντιπαραβάλλουμε τα δύο ποσά, προς...κρίσην και συμμόρφωσιν. Γιατί αν ο μεγάλος Μπέκερ (αλλά και όσοι άλλοι πχ Ναβρατίλοβα, Εντμπεργκ και δεν συμμαζεύεται) χρεώνουν έστω και 10,000 Ευρώ την ώρα, τότε κατ' αντιστοιχίαν ο τοπικός καραγκιόζης που δεν έφτασε πουθενά (με τα ωραία ρουχαλάκια και το υφάκι, που προείπα) αλλά χρεώνει 100,200 (και δεν συμμαζεύεται) Ευρώ για να κοροϊδεύει τον κόσμο (και τους ματαιόδοξους...) πώς μπορεί αυτός να χαρακτηριστεί (ακόμα και κατά το...Ποινικόν Δίκαιον); Αλλά είπαμε: μάθαμε να...'χαλαρώνουμε', και να τα τρώμε....

    Και τέλος όσον αφορά το σχόλιο σου για τη διαιτησία στα ιδιωτικά τουρνουά: η δικιά μου θέση είναι ότι πρέπει να υπάρχει διαιτησία π-α-ν-τ-ο-ύ! Αλλιώς καταστρέφουμε το άθλημα. Τελεία και παύλα. Οταν όμως οι οποιοιδήποτε διοργανωτές έχουν την γλοιώδη απληστία του νηστικού επί μέρες που του δίνεις να φάει και αυτός γλύφει με βουλιμία ακόμα και τις σταγόνες που πέφτουν στο πάτωμα, τι να συζητάμε; Πόσο κοστίζουν πια 2-3 διαιτητές την ημέρα, σε σχέση με τι εισπράττουν οι διοργανωτές; Δεν μιλάμε για τίποτα επαγγελματίες... Εδώ κλαιγόμαστε για δήθεν ανεργία κλπ κλπ. Και εγώ δεν λέω να βάλεις τον 'άρχοντα' έλληνα να μαζεύει ελιές... Για αυτά υπάρχουν οι πληβείοι, τα παιδιά του κατώτερου θεού, σωστά; Εμείς είμαστε αριστοκράτες (καλά να'ναι οι συντάξεις του παππού). Αλλά πόσοι θα αρνηθούν τη δουλειά του διαιτητή, με το 'κύρος' - και την 'εξουσία' στο φινάλε - που η μανούλα τους τους έλεγε από μικρούς ότι αξίζουν, να κάθονται με τα καπελάκι τους, να ρουφάνε τον καφέ τους, να χαλβαδιάζουν στα διαλείμματα και τις αθλήτριες ή τις μανάδες τους και στο τέλος της ημέρας να φεύγουν με πενήντα ευρώπουλα; Αλλά είπαμε...η ματζιριά σε όλο της το μεγαλείο. Και εμείς από κάτω 'χαλαρώνουμε'....

    Και - επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά - το δικό μου το 'ζόρι' δεν έγκειται στην αδικία του μέσα ή έξω, ή στους καυγάδες κλπ. Κυρίως έγκειται στον περιορισμό των μικρών αθλητών (και του δικού μου) να παίζουν ΤΕΝΙΣ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ (δηλαδή γωνίες, δυνατά σερβίς στο Τ κλπ κλπ), κάτι που τελικά υπονομεύει τον κόπο και τον ιδρώτα τους, αλλά και αχρηστεύει και τα λεφτά που με χαρά επενδύουν επάνω τους οι γονείς.

  9. #9
    Φίλε Νίκο,

    Εγώ είμαι γνήσιο παιδί της δεκαετίας του 60 και είμαι περήφανος για την καταγωγή μου.
    Τώρα αν εσύ ντρέπεσαι που είσαι Έλληνας είναι δικαίωμά σου.

    Προς ενημέρωσή σου ο θείος του Nadal ήταν επαγγελματίας τενίστας, τις Williams τις προπονούσαν οι γονείς τους, ο Agassi πήρε υποτροφία από τον Μπολετιέρι στα 13κλπ κλπ

    Τώρα προσπερνώντας όλα τα υπόλοιπα που ίσως τα έχεις γράψει πάνω στον εκνευρισμό σου για λόγους που εσύ ξέρεις και δεν με αφορούν θα σταθώ στην τελευταία παράγραφο του μηνύματός σου που είναι και όλο το νόημα.

    Και - επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά - το δικό μου το 'ζόρι' δεν έγκειται στην αδικία του μέσα ή έξω, ή στους καυγάδες κλπ. Κυρίως έγκειται στον περιορισμό των μικρών αθλητών (και του δικού μου) να παίζουν ΤΕΝΙΣ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ (δηλαδή γωνίες, δυνατά σερβίς στο Τ κλπ κλπ), κάτι που τελικά υπονομεύει τον κόπο και τον ιδρώτα τους, αλλά και αχρηστεύει και τα λεφτά που με χαρά επενδύουν επάνω τους οι γονείς.

    Τον περιορισμό αυτό όπως γράφεις τον δημιουργούν πολλοί προπονητές εσκεμμένα που λένε στα παιδιά απλά να επιστρέφουν τη μπάλα μέχρι να κάνει λάθος ο αντίπαλος μη τυχόν και χάσουν το παιχνίδι και βγουν οι γονείς και τους κράξουν ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.

    Και το παραπάνω το γράφω όχι βάσει των – ευγενών - χαρακτηριστικών που μου αποδίδεις αλλά γιατί το βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια για χρόνια στα γήπεδα.

  10. #10
    Senior Member Το avatar του χρήστη Simplicius
    Εγγραφή
    19-02-2012
    Περιοχή
    Attica
    Μηνύματα
    1.325
    Παράθεση Αρχικό μήνυμα απο nikosTennis Εμφάνιση μηνυμάτων
    Και - επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά - το δικό μου το 'ζόρι' δεν έγκειται στην αδικία του μέσα ή έξω, ή στους καυγάδες κλπ. Κυρίως έγκειται στον περιορισμό των μικρών αθλητών (και του δικού μου) να παίζουν ΤΕΝΙΣ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ (δηλαδή γωνίες, δυνατά σερβίς στο Τ κλπ κλπ), κάτι που τελικά υπονομεύει τον κόπο και τον ιδρώτα τους, αλλά και αχρηστεύει και τα λεφτά που με χαρά επενδύουν επάνω τους οι γονείς.
    "ΤΕΝΙΣ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ" (δηλαδή γωνίες, δυνατά σερβίς στο Τ κλπ κλπ) ????
    Προφανώς εννοείς "ΤΕΝΙΣ ΟΠΩΣ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ"....

    Υπάρχουν αρκετοί παίκτες (γυναίκες και άνδρες) στο Tour που μόνο έτσι ΔΕΝ παίζουν και έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα.
    Πάρε για (ακραίο) παράδειγμα τη A. Radwansca που επιστρέφοντας "χαλαρά" τη μπάλα (αλλά με τρομερή στρατηγική) έφτασε στο Νο3 του κόσμου.

    Τελικά εκτός από manager είσαι και προπονητής. Καθόλου κακό δεν είναι!
    Αλλά με 2 προπονητές το παιδί θα μπερδευτεί...
    Εφόσον ξέρεις ακριβώς τον τρόπο που πρέπει (και μπορεί) να παίζει το παιδί, δεν χρειάζεσαι προπονητή.
    Θα πρότεινα να βρεις έναν "hitting partner" απλά να του γυρνάει μπάλες.

Σελίδα 1 από 2 12 ΤελευταίαΤελευταία

Δικαιώματα - Επιλογές

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •  
  • BB code is σε λειτουργία
  • Τα Smilies είναι σε λειτουργία
  • Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
  • [VIDEO] code is σε λειτουργία
  • Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας