Μπάλες του τένις: Απαράδεκτη αντοχή, απαράδεκτες τιμές και απαράδεκτο quality control
"Έχεις μπάλες?" είναι η ερώτηση που κάνω πάντα στον συμπαίκτη που μου ανέθεσε το κλαμπ για τον αποψινό αγώνα. Η απάντηση είναι πάντα η ίδια "ναί". Βέβαια παραλείπεται το κομμάτι όπου απαντάει "Τις έχω ανοίξει πριν 3 εβδομάδες, έχω παίξει 9 φορές και τις 2 είχα παίξει σε βρεγμένο γήπεδο οπότε έχουν πιάσει λάσπη". Έτσι πηγαίνω στη γραμματεία, και αγοράζω μια κονσέρβα τριών μπαλών στα ~7 ευρώ. Κοιτάω τις μπάλες και ως σπασίκλας το πρώτο που σκέφτομαι είναι ο τρόπος κατασκευής και τα υλικά. Δεν δικαιολογούν με την καμία το κόστος κατασκευής. Μετά ξεκινάμε να παίζουμε και παρατηρώ οτι η μία από τις 3 μπάλες "πατιέται" περισσότερο από τις άλλες 2. Ναι οκ θα μου πεις, έτσι είναι όταν πάρεις μπαλάκια από τα lidl. Μα είναι US Open, απαντάω. Τότε σου φαίνεται διαφορετική η πίεση, μου απαντάνε. Παίρνω τις μπάλες (γιατί βλέπεις έχω ολόκληρο εργαστήριο) και τις μετράω την πίεση. Δεν κάνω λάθος, είναι όντως διαφορετική.
Αν υπάρχει μια ιεραρχία στην σημαντικότητα του εξοπλισμού σε έναν αγώνα τένις, θα τα ιεραρχούσα ως εξής : Μπαλάκια > Χορδές >>>>>>> Ρακέτες. Τα μπαλάκια του τένις είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Πέρα του γεγονότος οτι ο μέσος κλαμπίστας ποτέ δεν έχει μαζί του καινούργια μπαλάκια, τα ίδια τα μπαλάκια δεν κρατάνε πάνω από έναν αγώνα. Το φαινόμενο είναι απαράδεκτο. Μέσα σε μία ώρα τα μπαλάκια έχουν χάσει μεγάλο μέρος της πίεσής τους και το περίβλημά τους έχει φθαρεί. Χτυπάς την μπάλα, και η μπάλα βουλιάζει απορροφώντας όλη την ενέργεια. Το αποτέλεσμα του σπιν είναι ανύπαρκτο αφού η μπάλα είναι πλέον τελείως αεροδυναμική χωρίς περίβλημα. Και κάπου εκεί έρχεται ο μέσος κλαμπίστας (πάντα ειδικός στον εξοπλισμό) παίρνει δυο μπάλες και τις αφήνει να πέσουν από το ίδιο ύψος για να μετρήσει πόσο καλές είναι. Και όταν δει οτι αναπηδούν το ίδιο, γυρνάει και λέει "εντάξει καλές είναι".
Φυσικά αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, είναι οτι η παραμόρφωση στην μπάλα κατα την ελεύθερη πτώση - κρούση με το έδαφος, δεν επηρεάζεται σχεδόν καθόλου από την πίεση στο εσωτερικό της μπάλας. Στην ελεύθερη κρούση με το έδαφος, η ελαστική αντοχή στο λάστιχο της μπάλας είναι αυτή που επηρεάζει κατά το 90% την αναπήδηση. Σε μια βίαιη κρούση όμως (π.χ με τη ρακέτα) όπου οι δυνάμεις είναι μεγάλες και το λάστιχο υποχωρεί, εκεί αναλαμβάνει ρόλο η πίεση στο εσωτερικό της μπάλας. Και εκεί είναι που χάνεται το παιχνίδι με τις ξεφούσκωτες μπάλες.
Δεν μπορώ να κρίνω αν αυτό είναι το state-of-the-art στην κατασκευή στα μπαλάκια, αλλά σίγουρα το κόστος τους για τη διάρκεια ζωής τους είναι σκέτη αισχροκέρδεια. Αισχροκερδούν οι εταιρείες που τα βγάζουν και αισχροκερδούν και τα μαγαζιά που βάζουν μεγάλη ταρίφα "μεσάζοντα" στην πώληση. Όσο για τις υπερ-τεχνολογίες που έχουν μέσα, είναι όλα σχεδόν ψέματα. Οι περισσότερες μπάλες έχουν την ίδια ελαστική μεμβράνη και κατασκευάζονται σε έναν μικρό αριθμό εργοστασίων. Όσο για τις pressurless μπάλες, το μόνο που αλλάζει, είναι οτι η μεμβράνη έχει μεγαλύτερο πάχος (μετρημένο με παχύμετρο). Αν ανοίξει κανείς έναν Tretorn Micro X μπαλάκι, που υποτίθεται οτι είναι το καλύτερο pressureless μπαλάκι, θα δει μέσα μια πεπιεσμένη νιφάδα από αεροφυσαλίδες που δεν συμμετέχουν μηχανικά στην κρούση της μπάλας και πως τελικά το μπαλάκι είναι απλά ένα τυπικό μπαλάκι με πιο παχιά μεμβράνη.
Προσωπικά, έχω απογοητευτεί από όλες τις μπάλες στο τένις.
/Κυριακάτικο rant.
