Εμπόριο ελπίδας (αλλά και όργιο αυθαιρεσίας) σε βάρος των παιδιών μας
Αρχίζω αυτό το άρθρο ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη από τους φίλους μου τους Αθηναίους αν τυχόν τους αδικήσω γενικεύοντας τα εδώ τεκταινόμενα σε πανελλήνιο επίπεδο (εφόσον όντως για την ώρα οι τενιστικές εμπειρίες μου - έστω και σαν γονιός μικρού αθλητή - αφορούν τον χώρο της Βόρειας Ελλάδας και δη της Θεσσαλονίκης), Θεσσαλονίκη η οποία 'καμαρώνει' το πολύ δύο ή τρεις 14χρονους αθλητές στο... top fifty της Ελλάδας (!), ενδεικτικό ίσως του θλιβερού επιπέδου των υποδομών και των ακαδημιών εδώ (και γενικώς ΟΛΗ η Μακεδονία-Θράκη έχει 6-7 αθλητές στο top-50, όπως ομοίως και στα 12χρονα). Και αυτά δεν τα λέω βέβαια εγώ... Πέρα από τους αδιάψευστους αριθμούς και τα ranks, την μιζέρια αυτή πιστοποιεί και το ερώτημα στην επίσημη ιστοσελίδα της τοπικής Ενωσης (Β' Ενωση, benosi.gr), 'Τι πιστεύετε ότι _φταίει_ (υπογράμμιση δική μου) για το επίπεδο του τέννις στην Ελλάδα;'. Εγώ λέω 'δείτε πρώτα τη Β. Ελλάδα και μετά προχωράμε και στην Ελλάδα γενικώς', η οποία όντως είναι τενιστικά ανυπόληπτη διεθνώς.
Αλλά για την ώρα ας εστιάσω στα 'δικά μας':
Για πείτε μου λοιπόν ρε παιδιά από το νότο (μήπως και με παρακινήσετε να....μετακομίσω!): Σας παραμυθιάζουν και εκεί με 5-6 παιδιά σε τμήματα που τα βαπτίζουν 'αγωνιστικά'; (και από επάνω δεν σηκώνουν και κουβέντα οι...διεθνούς φήμης προπονηταράδες: 'Δεν ξέρεις εσύ σαν γονιός. ΕΜΕΙΣ ξέρουμε! Εμείς φτάσαμε μέχρι το νούμερο πεντακόσιες (χιλιάδες...) στον κόσμο! Μην μιλάς λοιπόν και υποκλίσου στην αυθεντία μας, και χρύσωσε μας κι από πάνω για να σε δουλεύουμε'). Παρεπιμπτόντως, η έκφραση 'παραμυθάδες' δεν είναι δική μου...την ξεστόμισε προ καιρού ένας από τους μεγαλύτερους ειδικούς του τέννις στην Ελλάδα, προχωρημένης πλέον ηλικίας, που ζει στη Θεσσαλονίκη, τον οποίο πράγματι 'τον βλέπουν και φεύγουν' τα τσουτσέκια, που φαίνεται ότι ανατράφηκαν από τη μαμά τους σαν 'ο ακριβός κανακάρης μου που έχει πάντα δίκιο και δεν σηκώνει κουβέντα'....
Αλλά πείτε μου και κάτι άλλο: κάνετε εσείς εκεί κάτω τουρνουά juniors όπου αν τολμήσει κάποιος και ζητήσει διαιτησία έστω και στο tie-break (για 4-5 λεπτάκια δηλαδή) γυρίζετε και του λέτε 'α...δεν καλύπτεται από το δικαίωμα συμμετοχής (της τάξεως των 25-30 Ευρώ για παιδιά) στο τουρνουά που πλήρωσες'; (σαν να λέμε 'Με πλήρωσες για να αγοράσεις σπίτι. Δεν είμαι υποχρεωμένος να έχει και...κουφώματα'!!). Ρωτάω, γιατί εδώ έχω δει και αυτό αλλά και πολλά άλλα...μαγικά! Οπως πχ να βγαίνει ο υπεύθυνος του club σε κάποια αμφισβητούμενη μπαλιά σε ματς όπου δεν υπάρχει διαιτητής, και από απόσταση...πενήντα μέτρων (!!) να δίνει δίκιο στο παιδάκι που προπονείται στο club του (μην το κακοκαρδίσουμε, ε;...), αν και η μπάλα έσκασε το γήπεδο του αντιπάλου και οι Κανονισμοί είναι _σαφείς_ σε τέτοιες περιπτώσεις, στερώντας έτσι τον τελευταίο από match point (και μετά απορεί γιατί το τόσο ωραίο - κατά τα άλλα - club του πάει για φούντο...). Ή να βάζουν αλλού διαιτητή ένα άλλο παιδάκι που χαζεύει το...όμορφο τοπίο, και μετά ρωτάει τους παίκτες τι ήταν η μπαλιά! (ναι, ναι μην γελάτε, το είδα και αυτό κατ' επανάληψη, και μάλιστα σε Ε2).
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορεί πχ η ΕΦΟΑ να πληρώνει λίγο σοβαρότερους διαιτητές για τα ματς των μικρών αθλητών,όπως γίνεται πχ στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όπου ένας διαιτητής που τρώει τη μέρα του αμείβεται με το...αστρονομικό ποσό των πενήντα Ευρώ ημερησίως (και πολλά λέω...). διότι η ΕΦΟΑ εισπράττει 'μόνο' 20 Ευρώ από τον κάθε συμμετέχοντα μικρό αθλητή, ούτε και απολαμβάνει πλούσιες επιχορηγήσεις από το κράτος για να καλύπτει..για να καλύπτει...δεν ξέρω τι να καλύπτει, μην με ρωτάτε, γιατί και εγώ αναρωτιέμαι! Αλλά υποθέτω ότι μια ματιά στον ισολογισμό τους (ή όπως αλλιώς το λένε, στη νομική μορφή που έχουν) θα μπορούσε να μας διαφωτίσει. Και αν τον βρείτε, σας παρακαλώ κάντε τον κόπο να μου τον στείλετε, μαζί με τα...χαιρετήματα σας!
Αλλά πέρα από την (πικρή) πλάκα, το θέμα είναι ότι αυτό το ωραίο άθλημα δείχνει να έχει πολλούς, _πάρα πολλούς_ δυνάστες. Ναι, σοφοί 'παραμυθάδες μου, συμφωνώ ότι τα ματς δεν κρίνονται από έναν ή δύο κλεμμένους πόντους (ή τρεις ή τέσσερεις ή πέντε...βρε, για πείτε μου πού να σταματήσω να μετράω όμως...) Οπως συμφωνώ ότι το μικρό παιδί πρέπει να μάθει και στον κλεμμένο πόντο, γιατί και η ζωή η ίδια είναι άδικη, και πρέπει να μάθει να το αντιμετωπίζει αυτό και να το αντιπαρέρχεται. Ειλικρινά συμφωνώ (ειδικά στην ηλιόλουστη μεν αλλά χαβούζα που ζούμε...)! Μήπως όμως παράλληλα γαλουχείται και στην ανοχή της αδικίας και στην παθητικότητα απέναντι της, στελεχώνοντας τις αυριανές στρατιές των προβάτων-'πολιτών', που προσπαθούν να ανακουφίσουν την Αυτού Μηδαμινότητα τους και να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους κατηγορώντας την...Μέρκελ; Αλλά και μήπως επίσης το 'άλλο' παιδί γαλουχείται στην 'αρχή' ότι με πλάγια μέσα, με αδικίες, μικρότητες και λαμογιές τελικά παίρνει αυτό που θέλει, και αντί να στηλιτεύεται αντιθέτως...επιβραβεύεται; Και άντε, πες ότι δεν με νοιάζει εμένα το 'άλλο παιδί'. Αν όμως είναι ο μελλοντικός δήμαρχος ή πρωθυπουργός, ο δικός μου και (κυρίως) των παιδιών μου;
Ο Μαρτιν Λούθερ Κινγκ είχε πει ότι πιο επικίνδυνη από τις πράξεις των λίγων είναι η σιωπή των πολλών. Δεν πειράζει... Ας κάτσουμε έτσι, να βλέπουμε ταλέντα να απογοητεύονται και να καταστρέφονται (και όχι μόνο στο τέννις βέβαια..πχ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, η Εθνική Ελπίδων - ή Νέων τώρα - ποδοσφαίρου _σχίζει_, αλλά μετά τα στελέχη τους πορεύονται προς την...μαρμάγκα (ιδιαίτερα αν δεν προσκυνήσουν την παράγκα...)). Ας κάτσουμε να ανεχόμαστε αποτυχημένους παραμυθάδες με ύφος δέκα καρδιναλίων να μας λένε ακατάσχετες βλακείες και εμείς να τις χάφτουμε. Ας βεβαιωθούμε ότι τίποτα δεν πρόκειται να ανθίσει σε αυτόν τον τόπο, εκτός από επίπλαστες επιτυχίες για τους πελάτες των φαρμακείων (έλα όμως που τις παίρνουν πρέφα οι κουτόφραγκοι, παρά την θεόρατη και ανυπέρβλητη εξυπνάδα της φυλής μας...).
Οσο για μένα, στέλνω τα ταπεινά μου συγχαρητήρια στις πραγματικές προπονητικές αξίες (τρεις-τέσσερεις υπάρχουν και στην πόλη μου, και μια..πέμπτη μας έφυγε δυστυχώς για τη Κεντρική Eλλάδα, όπου ΑΝΕΣΤΗΣΕ κυριολεκτικά τον τοπικό Ομιλο με τρεις αθλητές στο top 10!) αλλά και γενικά σε όλα τα κυκλάμινα που επιμένουν να ανθούν στου 'βράχου τη σχισμάδα', όπως ο Αγγελίνος από το 'συνάφι μας΄ή τα κορίτσια του water-polo αλλά και άλλοι και άλλες που δεν έχω το χώρο να αναφέρω, οι οποίοι αποδεικνύουν ότι υπάρχει και παρα-υπάρχει το υλικό, γι' αυτό και οι συλλογική ευθύνη όλων ημών που σιωπούμε και αδρανούμε στις πολυποίκιλες προσπάθειες καταστροφής του είναι πολύ βαριά.
